ถ้าวันนั้นเราไม่ได้พบกันและฉันไม่ได้รักเธอ

        

     “พี่ดิน ผมขอโทษจริงๆ ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผมทำ... สำหรับเรา... ยังคงเป็นพี่น้องกันได้ใช่มั้ย?”  ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ 

    แต่สายตานั้นกลับไม่ได้มองไปที่หล่อน เพราะเอาแต่จับจ้องท้องทะเลและพระอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นพ้นขอบฟ้าตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายในอก 

    ถึงแม้ว่าความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่ทนเก็บไว้มานานได้ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว  แต่การพูดคุยกันในครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเขากับเธอ และเขาก็ไม่อาจนิ่งเฉยและปล่อยให้มันจบลงอย่างเลวร้ายได้

สำหรับเขา.... 'ใช่' มันคือความรู้สึกผิด แต่สำหรับเธอนั้นเล่า... เขาไม่แน่ใจและไม่รู้อะไรเลย

เธอผ่อนลมหายใจเบาๆและขยับท่านั่งเล็กน้อยพอให้สบายตัว เสียงคลื่นทะเลที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอช่วยให้จิตใจเธอสงบเยือกเย็นอย่างประหลาด 

   “ได้สิ ทำไมถึงจะไม่ได้ล่ะ” น้ำเสียงเธอนุ่มนวลแต่ทว่าหนักแน่น 

“ผมดีใจนะ ที่พี่ไม่เกลียดผม” เขาละสายตาจากวิวสวยงามตรงหน้าไปหาหญิงสาวข้างๆด้วยความรู้สึกโล่งใจปนยินดี ที่ได้ปลดความรู้สึกผิดของตัวเองออกไป

      “พี่จะเกลียดคนที่พี่ชอบได้ยังไงกัน... แล้วยิ่งคนที่ชอบมากขนาดนี้...” คำสารภาพรักกลายๆหลุดออกมาจากปากเธอ 

    พูดไปแล้ว... แม้ว่ามันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำและตั้งใจจะทำมาตลอด นั่นก็คือ สารภาพความรู้สึกที่มีต่อเขา 

   แม้ว่าการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของเธอจะเป็น "คำสารภาพ" ที่ชัดเจนอยู่แล้วก็ตาม.... และเขาเองก็คงรับรู้มาโดยตลอด เธอมั่นใจ                

    ถ้าไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ให้ความหวังเธอ... จนเธอต้องเจ็บปวดขนาดนี้  

“พี่คงเกลียดสิงห์ไม่ได้... แม้จะอยากเกลียดแค่ไหนก็ตาม”